У гаспадарцы ў дзеда Маркі заўсёды быў ідэальны парадак. Калі пілавалі дровы, дзед прыносіў сваю мерку, якой ён адмяраў даўжыню кожнай калодкі.
Я пытаўся:
– Дзед, ну якая розніца: карацейшым палена атрымаецца ці даўжэйшым?!. Печ жа вялікая. Згарыць усякае палена.
Дзед, як на той мой дзіцячы розум, не прыводзіў у адказ нічога, з чым бы я тады мог пагадзіцца. Казаў толькі:
– Усё трэба рабіць пад парадак. А калі не – дык непрыгожа будзе.
І ўжо значна пазней я зразумеў, што дровы пілаваліся аднолькавай даўжыні не толькі і не столькі для печы, а больш для таго, як яны будуць прыгожа ляжаць у дрывотні пад хатай ці пад хлевам.
І вясною, калі запас дроў падыходзіў да канца, голыя сцены хаты або хлява выглядалі неяк гола, непрыгожа. І яшчэ адно я зразумеў пазней: што сваім рацыянальным сялянскім розумам дзед вельмі проста вырашыў спрадвечную філасофскую праблему: што ёсць прыгажосць? Прыгажосць, згодна дзеду Марку, – гэта парадак.
Міхась Мірановіч. Старына. Іранічныя мемуары. Мінск. “Медысонт” 2020
Людзі і месцы, адзначаныя ў тэксце: ↓