Старыняне ў размовах ніколі не карысталіся назвамі старон свету. Не казалі, напрыклад:
Паехаў на ўсход, у Вушачы.
Ці:
Найшоў на поўнач, у Кублічы.
Або:
Пагналі пасвіць статак на захад.
Напрамак у нас вызначаўся такім чынам. Усход – гэта ў бок Чыстабор’я. У тым жа напрамку – Дольцы і Ўшачы. Поўдзень – гэта Маркова, алешнік за Белай дарогай, а далей – Жаўніна. Захад – Пасбішча, і далей – Граніца і Апіяршчына. Ну, і поўнач – гэта Клеткі, алешнік за руччом, Барок, і далей – Кублічы.
Так вось і арыентаваліся калісьці ў Старыне.
Міхась Мірановіч. Старына. Іранічныя мемуары. Мінск. “Медысонт” 2020