Tag: Аўтар_Міхась_Мірановіч

Няма часу

Цётка Вара ішла пешкі з Пліна ў Вушачы. Даганяе яе сяльчанін на возе:

–  Сядайце, падвязу!    

–  Ды няма часу! Спяшаюся! – адказвае тая, не спыняючыся.

Міхась Мірановіч. Старына. Іранічныя мемуары. Мінск. “Медысонт” 2020…

Шантажыст

Мой малодшы стрыечны брат Сашка з Пліна ў дзяцінстве быў вельмі ўпартым. Калі яму чаго-небудзь захочацца – мог дастаць любога сваім каньканнем.

    Прыстае да маці:

    – Купі цукерак, купі цукерак, купі цукерак!..

    Так з паўгадзіны можа канькаць, …

Добры міліцыянер

    Мой бацька, участковы ўпаўнаважаны раённага аддзелу ўнутраных спраў, калісьці казаў:

    – Добры міліцыянер па колеру дыму з комінаў над стрэхамі хат у вёсцы мог вызначыць, дзе гоніцца самагонка.    

А лепшы міліцыянер па паху таго дыму ведаў, …

Парадак

    У гаспадарцы ў дзеда Маркі заўсёды быў ідэальны парадак. Калі пілавалі дровы, дзед прыносіў сваю мерку, якой ён адмяраў даўжыню кожнай калодкі.

    Я пытаўся:

    – Дзед, ну якая розніца: карацейшым палена атрымаецца ці даўжэйшым?!. Печ жа вялікая. …

Варголы

Аднойчы, калі бабуля Кацярына расказвала пра мінулыя часы, мяне, тады яшчэ школьніка пачатковых класаў, зацікавіў адзін момант. Калі яна ўспамінала, што елі ў тыя гады, то прыгадала адну страву з незнаёмай мне дагэтуль назвай – варголы. Я і прычапіўся да …