Аднойчы, калі бабуля Кацярына расказвала пра мінулыя часы, мяне, тады яшчэ школьніка пачатковых класаў, зацікавіў адзін момант. Калі яна ўспамінала, што елі ў тыя гады, то прыгадала адну страву з незнаёмай мне дагэтуль назвай – варголы. Я і прычапіўся да бабулі: звары ды звары мне тыя варголы. Як мне здавалася, гэта павінна была быць вельмі смачная страва, бо назву мела цікавую і загадкавую, і, галоўнае, мне невядомую. А ўсё невядомае, як вядома, здаецца нам цудоўным.
На мае просьбы бабуля смяялася і адмаўлялася, але гэта яшчэ больш узмацняла маю цікаўнасць.
– Бабуля, звары варголы! – канькаў я.
Нарэшце бабуля не вытрымала. Завіхаючыся ля печы, яна выцягнула кацялок і паставіла яго на лаўцы. Дала мне драўляную лыжку:
– Вось табе і варголы. Толькі студзі, каб не абпячыся!..
Я зачэрпнуў лыжкай з кацялка. На выгляд – звычайны кіпень.
Пакрыўджана паглядзеў на бабулю.
А тая рассмяялася:
– Гэта і ёсць варголы – голы вар. У благія гады, бывала, мы гэтымі варголамі толькі і снедалі…
Міхась Мірановіч. Старына. Іранічныя мемуары. Мінск. “Медысонт” 2020
Людзі і месцы, адзначаныя ў тэксце: ↓