Наша Старына яшчэ ў гады майго дзяцінства была такая вялікая (і па даўжыні галоўнай вуліцы – кіламетры са два – гэта і зараз засталося, і па насельніцтву – чаго цяпер ужо няма), што дарослыя мальцы, ходзячы на танцы ў Рагазіна ці Капцы, або, больш абагульняюча – у Апіяршчыну, біліся (калі больш не было з кім з другіх вёсак) паміж сабой: мальцы з нашага канца вёскі – з мальцамі з таго канца.
Міхась Мірановіч. Старына. Іранічныя мемуары. Мінск. “Медысонт” 2020