Мой малодшы стрыечны брат Сашка з Пліна ў дзяцінстве быў вельмі ўпартым. Калі яму чаго-небудзь захочацца – мог дастаць любога сваім каньканнем.
Прыстае да маці:
– Купі цукерак, купі цукерак, купі цукерак!..
Так з паўгадзіны можа канькаць, выводзячы з сябе. Але калі і гэтае каньканне не дапамагала, то мог злавіць жабу, заціснуць яе ў кулаку і пачаць шантажыраваць маці:
– Купі цукерак, а то жабу з’ем!..
Міхась Мірановіч. Старына. Іранічныя мемуары. Мінск. “Медысонт” 2020
Людзі і месцы, адзначаныя ў тэксце: ↓